Un conto curto.

A rapaza está no curuto do monte. Sentada de costas cunha man no chan. A saia descansa sobor da pedra quecida polo sol. Non poden verse os pes, pero móvense calmos marmurando baixo o refaixo. Levanta a cabeza, ollos de cor craro.

O vento move lenemente o seu cabelo; un soriso parece ocultarse nos seus beizos.
É un día morno e agradecese os raios que tocan a pel.
Un son aquela tras dela. Vento quedo nas copas das árbores.

Recostase e acha o abeiro duns brazos tenros que a recollen torneando o seu ventre. Volta a testa e topa uns ollos castaños.

Agora o soriso dos seus beizos son os que quecen a pel del, e as súas mans as que como o vento moven os cabelos do mozo. O día transcorre lento, sen presa, deixando que os namorados morran un nos brazos do outro.